Tyrawskie Quo Vadis

Moje wędrówki skrajem Karpat coraz rzadziej mają charakter włóczęgi. Zawsze jest jakiś konkretny powód, cel, praca do wykonania. A związku z tym również presja czasu, a czasem pośpiech. Coraz mniej niespiesznego zachwytu nad Pogórzem. Dobrze, że zdarzają się jeszcze niespodzianki. Tak było i tym razem. Zmierzając do ściśle wyznaczonego punktu w Tyrawie Wołoskiej ujrzałem na podwórku niepozornej chałupiny taką oto ekspozycję rzeźb. Szczegółowo dopracowane postacie ludzkie, ledwie dotknięte siekierą i dłutem rosochate pnie, kilkumetrowe kolosy i małe kilkudziesięciocentymetrowe. Jedne pod wprost pod drzewami, inne przykryte specjalnym zadaszeniem.

Portret Bogusława Iwanowskiego

Gospodarza w domu nie było, ale zachęcony przez sympatyczną starszą panią z sąsiedztwa, wszedłem na podwórko, aby z bliska zapoznać się z dziełami Bogusława Iwanowskiego. Imienia i nazwiska twórcy dowiedziałem się od sąsiada, który pod nieobecność właściciela oprowadza chętnych po tyrawskiej galerii noszącej miano "Quo Vadis". Sumitując się, że najlepiej o swych dziełach opowiada artysta, przewodnik zwrócił uwagę na tematy utrwalone w drewnie.

Dominują wątki historyczne: poczet królów polskich, dzieje polskiego godła, Józef Piłsudski i liczne upamiętnienia ofiar Golgoty Wschodu. Bogusław Iwanowski pochodzi wszak z Grodzieńszczyzny i do Polski powrócił dopiero w 1968 roku. Z rzeźbą miał do czynienia już w młodości, gdy w 1956 roku na pomniku Lenina w centrum Grodna powiesił podarty worek wypchany sianem ;-) Za ten czyn przez przez dwa lata pracował na budowie elektrowni w Kujbyszewie.

Po przyjeździe do Polski trafił do Szczecina gdzie przepracował 25 lat.  Tam też odkrył w sobie rzeźbiarski talent. W Tyrawie Wołoskiej osiedlił się w 1986 r., bo przypominała mu rodzinne strony. Odtąd tutaj właśnie powstają nowe dzieła. Częstym tematem jego prac są również święci naszych czasów papież Jan Paweł II i kard. Stefan Wyszyński.

Mnie najbardziej ujęły jednak postacie zwykłych ludzi tak jak ta dziewczynka z kotkiem...

oraz ludzie i dziwostwory wyłaniające się (uwięzione) w ledwie obrobionych pniach drzewnych.

Tak jakby zupełnie inna ręka je rzeźbiła. Tam dostojność, patos, wątek "Bogoojczyźniany" (z całym szacunkiem dla tych treści). Tutaj tajemniczość, elementy bajkowe, fantastyczne, jakby wprost z pogórskiej dziadkowej gadki.

Jungowska aktywna wyobraźnia czy też wpływ biesów i czadów spod Słonnego? Zwraca uwagę powtarzający się motyw: pień-drzewiec z niby twarzą i dziupla kryjąca tajemnicze postacie. Całość wzbogacona motywami ptaków, karłów

 i pajęczynami błyszczącymi w promieniach jesiennego Słońca.