Jesień z Kopca Tatarskiego

Przemyśl nie jest moim miastem. Ani z urodzenia, ani z zamieszkania. Lubię jednak tu przyjeżdżać i jakoś tak zawsze okazja się znajdzie. Miasto z duchem i przeszłością, jeśli pierwsze mierzyć ilością kościołów, a drugie burzliwą historią.

I chociaż pochodzący z nieodległego Dubiecka biskup Ignacy Krasicki tak oto szpetnie przymawiał temu grodowi:
W mieście, którego nazwiska nie powiem,
Nic to albowiem do rzeczy nie przyda;
W mieście, ponieważ zbiór pustek tak zowiem,
W godnym siedlisku i chłopa, i Żyda,
W mieście — gród, ziemstwo trzymało albowiem
Stare zamczysko, pustoty ohyda -
Było trzy karczmy, bram cztery ułomki,
Klasztorów dziewięć i gdzieniegdzie domki.

Jednak mnie zawsze ciągnie klimat tego polskiego Rzymu na wzgórzach położonego. Lubię odwiedzać przemyskie kościoły i klasztory. W omodlonych murach również mi jakoś łatwiej odnaleźć modlitewne natchnienie. Najwyższym z owych przemyskich wzgórz jest Zniesienie z  fortem nr XVI z czasów austriackich i Kopcem Tatarskim z czasów pogańskich.

Dziś teren jak to się modnie mówi "zrewitalizowany" z pięknymi alejkami, latarniami, a nawet tablicami prezentującymi miejscowe walory przyrodnicze. W tym przypadku tablica opisuje reintrodukowanego tutaj pięknego motyla  pazia królowej.
Miejsce odwiedzane tłumnie przez Przemyślan w tym nader uzdolnionych fotografików > klik 

i klik po raz drugi

Miasto to kryje jednak wiele urokliwych zakątków, które chyba nie wszystkim rodowitym mieszkańcom grodu nad Sanem są znane?

Na koniec panoramka z Kopca Tatarskiego. Ponad laskiem obok przekaźnika widoczny Krzyż Zawierzenia pochylający się nad miastem zgodnie z napisem na postumencie: „Bo wiem, żeś Ty jest Bóg łagodny i miłosierny, cierpliwy i pełen łaskawości, litujący się nad niedolą.” (Jn 4,2)