Dziś odnalazłem szukając w pamięci
Złotą drobinę, okruch zakurzony
Kawałek rzeki zielonej od Słońca,
Mały wodospad huczący przy młynie.
Srebrne topole wysoko nad głową
Drżącymi liśćmi śpiewają pieśń cichą,
Rybki słoneczne wciąż tańczą po wodzie
A w krzaku wierzby śpi zmęczone licho.
Złotą drobinę, okruch zakurzony
Kawałek rzeki zielonej od Słońca,
Mały wodospad huczący przy młynie.
Srebrne topole wysoko nad głową
Drżącymi liśćmi śpiewają pieśń cichą,
Rybki słoneczne wciąż tańczą po wodzie
A w krzaku wierzby śpi zmęczone licho.
8 komentarzy:
Piękne wspomnienia, uwielbiam takie klimaty :-) pozdrawiam
Żal wszystkiego po trochu. Czasów też żal, a najbardziej ludzi, którzy odeszli.....
Coraz mniej jest ludzi, którzy kochają ziemię. Stoi zaniedbana, jak porzucona sierota.
Pustka wychyla się z piękna krajobrazów.
Dziękuję za odwiedziny. Piękne fotki robisz.
Moja ojcowizna też częściowo zarosła brzozą.
Wiele lat temu burzyłam się na tę ziemię, na ciężką pracę, na tę moją wieś ... uciec jak najdalej, zamieszkać w mieście, nie wracać ... a teraz najlżejsze wspomnienie budzi we mnie tkliwość w sercu, żal za minionym, za "ciepłem matczynych rąk" ... pozdrawiam.
"burzyłam się na tę ziemię, na ciężką pracę, na tę moją wieś" to chyba tak jak wszystkie wiejskie dzieci;-) Ale po latach nie pamięta się grzbietu bolącego po wykopkach, ani potu zalewającego oczy przy zwózce siana.
No nie! To jest piękny liryczny wiersz! Nie pomyślałabym, że tak piszesz. Brawo.Na zdjęciu Twój tato? To już pięć lat? Aż trudno uwierzyć, że już...
Dziękuję zapraszam nie tylko na bloga ;-)
Prześlij komentarz