Bohynie albo wyprawa na dzikie baby

Zachęceni pięknym opisem szkolnego szlaku turystycznego „Bohynie”, który został przygotowany przez gimnazjum w Huwnikach i Zespół Karpackich Parków Krajobrazowych, ruszyliśmy w trasę trzema ćwierciami męskiej części naszej rodziny. Wycieczka w męskim gronie, bo też cel nie byle jaki - zapolować na dzikie baby, albo jak kto woli bohynie (boginy, boginki).
Zgodnie ze słowiańską (łemkowską?) mitologią były to stwory przypominające kobiety, żyjące nad rzekami i potokami. Niestety nie przypominały raczej urokliwych źródlanych nimf nazywanych w Grecji najadami. Bohynie nie odznaczały się urodą, a ich piersi raczej nie służyły do wabienia męskiego rodu, ale były wykorzystywane w celach bardziej prozaicznych - zastępowały kijanki podczas prania. Bohynie pralek nie znały i swoimi biustami tak energicznie uderzały w prane ciuchy, że odgłos klapania niósł się daleko w dół doliny, a atrybuty kobiecości przybierały mocno wydłużone kształty. Były tak długie, że podczas biegu bohynie zarzucały je sobie na plecy. Miały też podobno być owłosione na całym ciele, a ich włosy były długie i skudlone. Niektórzy oskarżają ich również o porywanie ludzkich dzieci, co przypomina zwyczaje mamun (względnie mamon) znanych z zachodniej części Pogórza i Beskidu Niskiego. 

Aby nie przegapić wąwozu zrezygnowaliśmy z podążania wytyczoną ścieżką obawiając się kiepskiego oznakowania, ale ruszyliśmy w górę korytem potoczku przepływającego obok kaplicy Tyszkowskich. Przeprawa potoczkiem do łatwych nie należała, gdyż zwalone pnie i grząskie w wielu miejscach brzegi nie ułatwiały wędrówki. Miejscami woda sączyła się po ścianach wąwozu z  bocznych źródeł tworząc omszałe, wilgotne ścianki z osadzającym się trawertynem. Takie stale wilgotne miejsca to raj dla salamander - sympatycznych ogoniastych płazów.

Żyzny podgórski las wokół o grądowym charakterze był również siedliskiem chronionych roślin w tym lilii złotogłów (niestety jeszcze nie kwitła)  oraz bezzieleniowego storczyka - gnieźnika leśnego. Roślina ta żyje dzięki pasożytnictwie na grzybach prowadzących rozkład ściółki i drewna. Jedyny zielony element widoczny w kwiatostanie to po prostu gąsienica żerująca na kwiatach storczyka, cóż "Idylla maleńka taka"...

Po mniej więcej kilometrowej wędrówce napotkaliśmy oznakowanie ścieżki - małe czerwone trójkąciki na pniach drzew. O tej pory podążaliśmy za szlakiem i po krótkim błądzeniu znaleźliśmy uroczysko Bohynie. Jar o charakterze przełomowym wyerodowany w piaskowcach, łupkach i marglach.

Cieniste i dość wilgotne skałki są miejscem występowania licznych paproci, w tym rzadkiej zanokcicy skalnej i paprotnicy kruchej.

Na dnie potoczku kilka malowniczych progów, a wokół zwalone pnie jodeł i buków.

 Samych bohyni niestety nie udało nam się dostrzec.

 A może były tam dobrze ukryte i przyglądały się nam bacznie, a to my nie umieliśmy patrzeć?

żródło: http://joemacgown.com/SurrealArt/TreeStudy.html

Po spotkaniu z nieznanym grzecznie doszliśmy całkiem dobrze oznakowanym szlakiem do skraju lasu gdzie zastaliśmy tablicę, której zdjęcie umieszczono na początku postu. Idąc wzdłuż ściany lasu schodziliśmy całkiem wygodnie ścieżką przy pasach koszonych i niekoszonych łąk, tworzących ciekawą mozaikę. W pewnym momencie droga odbiła na południowy-zachód zagłębiając się zielonym tunelem w młody przylasek, aby otworzyć się na barwne murawy nad Huwnikami.

 Murawy na początku czerwca ozdobione kwitnącym goździkiem kartuzkiem...

...oraz wiązówką bulwkową o różowych pączkach i białych kwiatach