Sobótka

Może odrzucisz moje strofy

Poetów godna mieć kraino,

Których poezje szumią w głowie,

Jak pod gwiazdami młode wino.

Dziedzina moich lat najmłodszych

z mojej pamięci się wynurza

Gdy jak potoki z gór wysokich

Spływam w spokojny kraj Pogórza.

W tę noc najkrótszą gdy daleko

Siedzę i tęsknię za ogniskiem,

Co sypie złotymi iskrami

I płonąc spala troski wszystkie.

Tam na Ostryżu i Majdanie

Już rozpalono Słońcu stosy,

Na Chełmie, Liwoczu i Suchej

Pogańskich czasów słychać głosy.

Już dolinami rzek pogórskich

Wisłoki, Wisłoka i Białej,

Płyną niesione prądem wianki

Niosąc nadziei pączek małej.

Kraino mglista, wzgórz zadumanych

Nad losem dawnym, nad historią

Koleje wieków tym głosząca

W których uczucia nad teorią.

Wspominam tu Ciebie, Franciszku

Piewco tych epok co już bledną

Łazęgo zauroczony

Drzewem, kapliczką i legendą.

Chronisz w objęciach dawne grody

Co swoją świetność pamiętają.

Dziś cicho do wzgórz przytulone,

Wciąż wspominają, wspominają.

Rynki malutkie, okolone

Wianuszkiem domów z podcieniami

Piękno w prostocie, prostota w pięknie

Dachy podparte kolumnami.

Kościół góruje nad doliną

Ze Słońcem na dzwonnicy,

A rzeka zawsze gdzieś śpiesząca

Mijane drzewa liczy.

Czerwcowa mglistość, tajemniczość

Zapanowała nad polami

Pora najbliższa memu sercu

Z chmur kłębiastością i burzami.

Kiedy bez dziki swoją wonią

Budzi ze snu nieodgadnione

Niesamowite i nieznane

Przez wyobraźnię rozpalone.

Gdzie każda ścieżka w bajkę wiedzie,

Gdzie w każdej wierzbie diablik mieszka,

Gdzie pośród leśnej głuszy,

Spotkasz chochlika - rzezimieszka.