Samopiąt w Trzcinnicy albo co nowego w Karpackiej Troi

Otwarty w 2011 roku skansen Karpacka Troja odwiedziliśmy dwukrotnie w 2012 roku o czym pisałem w postach Samoczwart w Trzcinnicy i Samoszóst w Trzcinnicy. Po dwóch latach warto sprawdzić co się zmieniło. Na pierwszy rzut oka niewiele. Na lewo od jeziorka chaty osady średniowiecznej, na prawo z epoki brązu, a w tle gwarne namioty pasjonatów-rekonstuktorów, którzy tłumnie zjechali na czwarty sierpniowy festiwal "Dwa oblicza" pod hasłem "Droga życia woja".

Lecz po spojrzeniu w kierunku dawnego grodziska widzimy potężną zmianę, wysoka na kilkadziesiąt metrów wieża widokowa, z której panoramę, prezentuję tutaj klik>. Można też klikając tutaj zobaczyć na kamerce, co aktualnie widać z platformy.
Nowy, chociaż bardzo stary i potężny jest zdeponowany pod daszkiem pień jaworu. Chociaż tak wiekowy i tak na pewno nie pamięta początków średniowiecznego grodu Trzcinnicy, nie mówiąc już o osadzie z epoki brązu.

W namiotowej osadzie mnóstwo nowych rzemieślników i stosik. Tutaj produkty z poroży i rogów.

Oczywiście produkcja na miejscu, ciekawe tylko jak nazywa się rzemieślnik tworzący z takich materiałów?

Tutaj przynajmniej wiem do kogo trafiliśmy - to warsztat powroźnika. Można poćwiczyć skręcanie szura.

A tu produkcja krajek i innych włóczkowych cudów idzie na całego.

Takie piękne gustowne laleczki, na brzozowych polanach.

Szwaczka pracowicie szyjąca gustowne lniane torby.

Wikingowie są także tutaj, ale zamiast rabować handlują szkłem artystycznym.

A kowale i płatnerze rozpalają paleniska...

dmuchają miechami,

rozgrzewając do czerwoności hełmy

i umba (takie coś wystające w środku tarczy woja).

Aż się iskry z węgla drzewnego sypią.

A potem walą odpowiednim młotkiem, na odpowiednim kowadle, w odpowiedni sposób.

Podobnego sprzętu używają też odlewnicy.

Ale efekty ich pracy subtelniejsze, raczej dla białek nie dla wojów.

Chociaż niewiasty dzielnie sekundują w pracy swoim mężom, to woje pozostają tu wojami i raczej nie stroją się w biżuterię.

Kupić, nie kupić pozachwycać się można.

Tego zaś rzemieślnika możemy chyba nazwać snycerzem. Oprócz dłut i młotków...

...ma do dyspozycji taka oto sprytną tokarkę, napędzaną giętkim drągiem ze sznurem i uruchamianą pedałem z deski.

Spod jego dłuta wychodzą nie tylko takie miski i łyżki...

dzięki którym dzielni woje mogą spożyć strawę.

Strawę ważoną w kociołkach albo pieczoną na ruszcie nad ogniskiem.

A na deser miodowniczek w kształcie ślężańskiego niedźwiedzia.

Po takim posiłku można się wsiąść za bary...

nie tylko  z przeciwnościami losu.

A w końcu stoczyć tradycyjną  bitwę w obronie grodu. Po prawej obrońcy...

po lewej napastnicy.

Szeregi coraz bliżej, komu zwycięstwo pisane?

Szczęk oręża, świst strzał i po trzykrotnym natarciu gród obroniony. Do następnego razu...