Na przekór sobie i zimie ruszyliśmy zdobywać trochę wyższe Pogórze - nasze Bieszczady, a konkretnie Połoninę Caryńską. Śnieg głęboki, kopny, ale szlak w niższych partiach przedeptany przez wytrwałych turystów. Bez rakiet lub nart trudno się jednak miejscami poruszać.
Szczególnie przebrnięcie odcinka przy górnej granicy lasu gdzie nawiane zaspy sięgają dwóch metrów jest mocno kłopotliwe. Mimo zimna koszula szybko robi się mokra od potu.
Lutowe słoneczko jednak przygrzewa, a wiatr który rzeźbił w lodzie te fantastyczne kształty też dziś jakby odpuścił.
Gdy dotarliśmy na górę nasz wzrok przykuły śnieżne stwory. Dinozaury to czy może niedźwiedzie?
Smukłe i mocno przysadziste, wszystkie okazały się świerkami, z których wiatr uczynił takie bałwany oblepiając śniegiem i lodem.
7 komentarzy:
Piękne zdjęcia... "śnieżne stwory" robią wrażenie:)
Łał! Można się "zarypać" idąc w takim śniegu bez rakiet! Dobrze, że wiatru nie było!
I Ty pisałeś u nas ostatnio, że Ci się nie chce?! :DDDDD
Pzdr.
Dzięki Joanno za miłe słowa zachęty.
Go i Rado prawdę pisałem, to była wycieczka na przełamanie zimowego niechciejstwa. Ale rakiety jednak miałem.
o, dzielny byłeś, dobrze, że rakiety były, bo w kopnym śniegu tak drałować; śniegowe "formy" wręcz bajkowe, pozdrawiam serdecznie.
Mario takie męczące wycieczki to czasami jedyny ratunek przed samym sobą. Dzięki za wizytę.
Nie tylko swierki. Lisciaste tez tam sa (widac w zdjeciach pod linkiem.
Macie szczescie, zescie stamtad wyszli.
http://www.portalgorski.pl/artykuly/108-relacje/277-bieszczady-to-zadne-gory
Dzięki za wizytę. Liściaste są owszem ale niżej - wiem bo się tym przecież zawodowo zajmuję :-) Górna granica lasu (bukowa) w Bieszczadach to mój Leitmotiv. Ale na samych połoninach buki rzadko widać. Co do bezpieczeństwa to w górach nigdy nie ma na 100% bezpiecznego czasu i ani miejsca, jak nie lawina to udar słoneczny...
Pozdrawiam Krzysiek vel Staszek
Prześlij komentarz