Bóg ukryty

Pieśń o Bogu ukrytym część II. Pieśń o Słońcu niewyczerpanym Jeśli ten kosmos jest gałęzią ciężką od liści, którą opływa światło słońca, jeśli spojrzenie jest tonią spokojną, zaczerpniętą na otwartą dłoń - Więc chociaż liście drżą i opadają w niedalekiej głębi odbite, toń spokojna się ciągle wpatruje w Ciebie - Ukryty. Te biedne moje oczy, gdy stwarzałeś, czerpiąc z toni w otwartą dłoń, o tym wiecznym spojrzeniu myślałeś, zachwyconym w niezmierną toń i mówiłeś: uniżę się, bracie, uniżę, nie osamotnię nigdy twoich oczu, naprzód ukryję się w krzyżu, potem chlebem w dojrzałym zbożu. Więc myślę: dlatego tak się uniżasz, by nie osamotnić w kosmosie moich ramion dalekich od krzyża i mych oczu oddanych tęsknocie. Karol Wojtyła

Świat Bóg się ukrył dlatego by świat było widać gdyby się ukazał to sam byłby tylko kto by śmiał przy nim zauważyć mrówkę piękną złą osę zabieganą w kółko zielonego kaczora z żółtymi nogami czajkę składającą cztery jajka na krzyż kuliste oczy ważki i fasolę w strąkach matkę naszą przy stole która tak niedawno za długie śmieszne ucho podnosiła kubek jodłę co nie zrzuca szyszki tylko łuski cierpienie i rozkosz oba źródła wiedzy tajemnice nie mniejsze ale zawsze różne kamienie co podróżnym wskazują kierunek miłość której nie widać nie zasłania sobą Jan Twardowski