Kwietniowe Wzgórza Łuczycko-Jaksmanickie

Wzgórza Łuczycko-Jaksmanickie to miejsce, które warto odwiedzić o każdej porze roku. Do tej pory udało mi się to w pełni wiosny klik>, latem klik> i jesienią. Pierwiośnie przyciągało jak magnes, pandemia hamowała zapały, ale w końcu było można. Gdzie jak gdzie, ale tam tłumów nie ma, a właściwie nie ma nikogo :-)

 A warto bo już sama droga przez stok pokryty rozkwitającymi czyżniami jest niesamowita.

Żyzne i w miarę równe pola zajęte przez wielkopowierzchniowe uprawy zbóż, rzepaku, kukurydzy, soi.

O tej porze roku i one mają swój urok

 Nawet chwasty są tu jakieś inne ciekawsze - nawrot polny (Buglossoides arvensis)

jasnota różowa (Lamium amplexicaule)

niezapominajka skąpokwiatowa (Myosotis sparsiflora) 

I gleby też interesujące z konkrecjami węglanowymi tzw. laleczkami lessowymi.

A na murawach pierwiosnki lekarskie wyzłacają suche skarpy pod zieloną mgiełką pokrywającą brzozy 

Pomiędzy białymi pniami rozległe widoki na podprzemyskie pola, które lada moment rozkwitną rzepakiem.

 Na miedzach białe welony migdałowonnej  tarniny... o czym śnią teraz? :-)

Wśród zetlałych liści traw przebijają się żółto-pomarańczowe pędy szczodrzeńca 

Według niektórych botaników rozesłanego wg innych ruskiego 

Jak się wznoszą to może jednak ruski? 

U Chamaecytisus ratisbonensis blaszka żagielka 12-14.5 mm szerokości, stopniowo zwężająca się w paznokieć. U Chamaecytisus ruthenicus blaszka żagielka 15-19 mm szerokości, dość nagle zwężająca się w paznokieć.

Trzeba by pochodzić z suwmiarką i żagielki pomierzyć ;-) 

Ot dylematy botanika, który zamiast się napawać, musi nazywać :-)

Co krok to decyzja bo tam gdzie darń mniej zwarta i pojawia się niziutki pięciornik siedmiolistkowy alibo też pięciornik omszony, które różnią się...

 A tutaj niespodzianka kwitnie już pierwszy egzemplarz wężymordu stepowego,

Strona z pracy magisterskiej Pani Agaty dzięki uprzejmości autorki 

który wg Pani Agaty Szczeblewskiej zwykł  tu kwitnąć w połowie maja 

 Pierwiosnka lekarska czyli kluczyki tutaj bez dylematów nomenklatorycznych

Zielona mgiełka pokrywająca brzozowe zagajniki

Może nie powalające urodą maleństwo - turzyca  pagórkowa w województwie podkarpackim gatunek zagrożony wyginięciem – EN.

Fiołek kosmaty - niepachnący jak większość fiołków w tym Viola silvestris, o których śpiewała  Sława Przybylska: Ten lasek liściasty, gdzie spotkać się z nim, wybiegłam, gdy mgiełka wiosenna się snuła, wśród grabków zwyczajnych, jak dym...

Nie wzdychaj najdroższy, za dzionek, lub trzy, zakwitną turzyce, no właśnie kwitnie nie widziana tutaj od lat dziewięćdziesięciu turzyca Michela w województwie podkarpackim gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem – CR.

 I znów rzut oka na piękne okoliczności przyrody

 Wzrok na glebę bo tu się klują liście pajęcznicy gałęzistej

 A tu już kwitnie poziomka twardawa

 i krzyżownica czubata

 kłosi się kostrzewa bruzdkowana

wznosi się gęsiówka szorstkowłosista

 i pierwszy egzemplarz kwitnącej szałwii łąkowej

Strona z pracy magisterskiej Pani Agaty Szczeblewskiej dzięki uprzejmości autorki 

I znów refleksja - czy naprawdę nie ma już szans na jakąś formę ochrony tego zarastającego fragmentu stepu wciąż obfitującego w botaniczne rzadkości?

Po lewej stan ok. 2000 r., po prawej dzisiaj

Może jest jeszcze możliwość wrócić do koncepcji rezerwatu "Korohody Łuczyckie" autorstwa Pani Agaty? Niegdyś było to zaledwie 5 hektarów!, a dziś pozostało około 2,5 ha.

 Na koniec zwrot w kierunku Fort  III "Łuczyce" - malowniczo ukrytego w kępie zadrzewienia

Po drodze widok na dawną cerkiew Objawienia Pańskiego w Krównikach.

 I trudna od tej strony przeprawa do fortu chociaż bez ostrzału z kojców.

 Fort jest jednym z większych i zajmuje areał ponad 2 ha

Dla miłośników tego typu obiektów nie lada gratka - dla mnie niestety rodzaj mało czytelnego labiryntu.

Fort zachowany do dziś w bardzo dobrym w stanie, w latach 2013-2015 był w całości odkrzaczony.

 Dobrze, że coś można poczytać na ulokowanych w pobliżu tablicach

chociaż być może ich żywot będzie krótki, bo jak widać wandali nie brakuje :-(

Widok na sąsiadujący od południowego-zachodu fort  IV "Optyń". Jako sztafaż służy zygzakowato pokręcona korona robinii akacjowej - drzewa często sadzonego przez budowniczych austriackich fortów. 

I kontrasty między płową jeszcze murawą na południowych zboczach fortu i zieleniejącymi polami w dolinie Wiaru.

Jeszcze krótkie zerknięcie do rozświetlonego wiosną lipowego grądziku po północnej stronie wzgórza i powrót do Łuczyc.