Jahybta w Rosolinie

Wieś Rosolin przed wiekiem licząca 20 domów i niespełna 200 mieszkańców. Dziś jak wiele dawnych bieszczadzkich osad to rozległa pusta dolina użytkowana częściowo jako łąka, częściowo jako pastwisko.

Założona stosunkowo późno, bo w XVI wieku wieku, istniała cztery stulecia do połowy wieku XX. Po II wojnie światowej wieś należała początkowo do ZSRR, a następnie w 1951 roku, w wyniku tzw. akcji H-T, znalazła się znów w granicach Polski. Była wtedy zupełnie wyludniona. Polska Kronika Filmowa zachwalała wówczas jakie to naftowo-pszenicznie ziemie dostały się Polsce  w zamian za  złoża węgla kamiennego na Sokalszczyźnie klik>

W pustej wsi pozostała drewniana cerkiew pw. św. Onufrego z 1750 roku, która  przeniesiona została do skansenu w Sanoku >klik.

Dziś św. Onufry pustelnik czuwa już nie w bojkowskiej świątynce, lecz umieszczony na jabłonce pamiętającej być może  cerkiewne błagania Hospody pomyłuj!

Moja wizyta na Rosolinie miała miejsce w połowie września, stąd też muśnięcie jesieni na leśnym blejtramie nieznaczne, a gdzieniegdzie kwitły jeszcze roztocznice czyli rudbekie nagie. Charakterystyczny rumiankowy zapach ich kwiatów unosił się nad całą doliną.

Celem częstych wędrówek turystycznych do Rosolina jest obecnie grota o tajemniczej nazwie Jahybta. De facto jest to skalne zagłębienie u podnóża urwiska wypłukane przez potok Czarny podczas przełamywania się przez pasma Moklika i Ostrego.

Sama grota jest dość płytka i większego wrażenia nie robi, natomiast przełom potoku Czarny jest przepiękny, efektowny i pobudzający geologiczną wyobraźnię.

Liczne progi na potoku powyżej jaskini, oraz strome, skaliste skarpy porośnięte jaworowo-lipowymi laskami.

Na głazowiskach różnorodne paprocie w tym języcznik zwyczajny, zaś na ścianach skalnych zwieszające festony pnącza -

które przy bliższym zbadaniu okazuje się powojnikiem alpejskim, tutaj z charakterystycznymi owocami.

Nieco powyżej Jahybty, idąc pod prąd potoku, w części lewobrzeżnej znajduje się drugie skalne schronisko.

Jahybta jest dość często użytkowana przez turystów jako miejsce biwakowe i noclegowe. Niestety przy tej okazji bywa zaśmiecana i dewastowana. W grocie palone są ogniska, dymy z których osmoliły znaczną część stropu.

Na ścianach liczne są szpecące napisy, które odbierają wiele uroku temu niezwykłemu miejscu. Tutaj pod napisami widoczne są interesujące jamkowate formy wietrzeniowe.

A tak Google przestylizował moje zdjęcie skalnej skarpy znad jaskini - jakoś tak kolorowo i baśniowo.