Madonna ze Świerzowej Ruskiej

Bezgłowa Pani ze Świerzowej

Samotrzeć pośród drzew

Chroń nas od zbrodni kainowej

Niech nas nie plami krew

I choć ze wzroku ograbiona

Może tak lepiej już

Nikt w Zielną kłosów tu nie złoży

Nie stoisz wszak wśród zbóż

A chociaż słuch Ci odebrano

To może lżej jest tak

Nie chwali dziś jak niegdyś rano

Modlitwy cichej znak

Lecz bije jeszcze w piersi serce

Choć piaskowcowy głaz

To wciąż wyciągasz swoje ręce

Przygarniasz Syna i nas

Święty Mikołaj - popularny w Karpatach bo od wilków pomocny

Świerzowa Ruska - nieistniejąca wieś w Beskidzie Niskim, dziś praktycznie całkowicie zarośnięta przez las. Przy starej drodze biegnącej od Świątkowej Wielkiej do Bartnego stoi kilka kamiennych figur i krzyży wykutych w kamieniu, zaskakujących pięknem formy i wielkością.

Krzyż z 1883 roku wysoki na 4,5 m

Wieś w XVI wieku osadzona Rusinami z Zakarpacia. Do XX wieku zamieszkiwana przez Łemków wyznania greckokatolickiego. W lipcu 1927 roku prawie cała wieś przeszła na prawosławie podczas tak zwanej "Schizmy Tylawskiej". Konwersja była reakcją na zmiany w obrządku i wykorzystywanie cerkwi greckokatolickiej do budowania ukraińskiej świadomości narodowej. Konserwatywna Zachodnia Łemkowszczyzna przynajmniej od I wojny światowej poczuwała się do duchowej wspólnoty ze Święta Rusią, chociaż ta nie była już przecież święta tylko radziecka.

Maryja z dziecięciem Jezus

Łemkowie ze Świerzowej przekonali się o tym po II wojnie światowej, kiedy 20 czerwca 1945 roku wszystkich mieszkańców (około 530 osób) wypędzono, przewieziono do Jasła, a stamtąd na radziecką Ukrainę. Wkrótce po tych wydarzeniach do wsi powróciły trzy rodziny z przymusowych robót w Niemczech, ale im również nie było dane tu pozostać. Akcja „Wisła” ostatecznie wymazała Świerzową z mapy miejsc zamieszkałych.

W 2006 roku na końcu Świątkowej Wielkiej rodziny Graconiów i Tawpaszów "w dowód szczerej, niegasnącej miłości do Ziemi Ojczystej"  ufundowały taką oto kapliczkę witającą turystów nawiedzających Świerzową.

 A tu figury ze Świątkowej Wielkiej - żywe bo malowane zgodnie z miejscową tradycją.