Grudniowe tęsknoty

Szopka na akwarelce Taty - Boże Narodzenie 1972 r

W grudniowy wieczór gnany wiatrem

Takim że serce skowyczy

Wyrzut sumienia koję światłem

Chwiejnie płonących zniczy

Nad grobem bliskich modlę się

W ten czas przed Narodzeniem

O wybaczenie prosić chcę

Pamięć nakarmić wspomnieniem

Nie grzeje duszy nikły blask

A wicher szarpie myśli

Cmentarz wśród nocy a wokół las

i gwiazd odległe błyski

Próżna ta pogoń poprzez mrok

Za Wami co w wieczności

Lecz w porze gdy się kończy rok

Zejdźcie na ziemię w gości

Gdy świat pokryje biały śnieg

Gdy łza wzruszenia świadkiem

Wstąpcie łaskawie w nasz dom i wiek

Podzielić się opłatkiem

Szopka na rysunku Córci Emilki (lat 5) - Adwent 2011 r.